Ahlaken yozlaşmış, unutulan ya da unutturulan, nefsimizin işine gelen ama Allah katında önemli olan ve yapılmaması gereken, rızasına uymayan ne varsa bunları usulünce bizzat gösteren ve tüm ciddiyetiyle yol ve yordam öğreten bir yerde durmak… İslam’ı bilmeden ve yaşamadan asla mümkün değildir. Aradaki fark, ilim ve hikmetten nasiplenmektir. Hele bu zamanda gönlünü Allaha bağlamadan asla mümkün değildir. Dünyanın neresinde olursa olsun, hangi topluluk içinde olursa olsun, kendini ve başkalarını kandırmadan kalbinde hakiki Allah korkusu ve sevgisi olarak ve büyük bir sorumluluk duygusuyla Allah’ın tek ve son dini İslam’ı anlatan her akıl sahibi insan gönül ehlidir. Özel insandır. Hatta oluk oluk kalbine feyz gelir ve her geçen gün kemalatı artarak duygu ve düşünceleri gelişir de gelişir. Böylelerini Allah (c.c.) yetiştirir. Onun eliyle ve diliyle, gönlüyle İslam’a hizmet ettirir. Çünkü o ve benzerleri, Allah’ın (c.c.) yeryüzünde açık ya da gizli askerleridir. Hatta öyle ki, kâinat böyle insanları yetiştirmek için vardır. Çünkü gerek dünyanın gerekse kendisinin yaratılış sebebi budur. Maneviyatın doğası ve o insanın meşrebi gereği bu muhkem bir gerçektir. Dinin varlık sebebi, o insanların şahsında hayat bulur. Çünkü din, yaşansın diye gönderilmiştir. Ve yaşayanlar kazananlardır…
Allah’a isyanı doğallaştıran bir dünyada ilk sorulması gereken şey “Allah” ve “insan” kelimelerinin insana neyi hatırlattığı ve düşündürdüğüdür. Allah’ın hüküm ve emirleri bütün incelikleriyle yeryüzünde insanı dünyada ve ebedi hayatta gerçek mutluluğa ulaşması için varken “din” ne anlama geliyor? Sadece insanlar kendi ruhlarına uygun ve farklı kimlikler edinsin diye mi? İnanma ihtiyacı karşılansın diye mi? Düşünme eylemi asla durdurulamayacak insan huzur bulsun diye mi? Ruhun derinleşme ihtiyacı kemal bulsun diye mi? Aradığı şeyi doğru yerde arasın ve bulsun diye mi? Nefsi ile ruhu arasındaki kavgada güçlü bir destek bulsun diye mi? Evet, bunların hepsi, kendi kendimize sorabileceğimiz...
Yazının tamamını dergimizden okuyabilirsiniz.
.jpg)
