“Allah’ın sana verdiği şeylerde âhiret yurdunu ara. Dünyadan da nasibini unutma...” (Kasas, 28/77)
Kendini sevmeyi Allah’ı (c.c.) sevmekle öğrenen bir kulluk bilinci, kendi benliğini de bu bilinçle inşa eder. Sevilmesi gerektiği kadar sevilecek bir dünyada sevilecek her şeyi O’nun (c.c.) insanları imtihan eden sünneti çerçevesinde sevmek… Düşünün ki her şeyin ama her şeyin imtihan sebebi olduğu bir dünya. Bu da ancak, Allah’ı (c.c.) hem merhametiyle hem de gazabından ürpererek sevmekle mümkün. Çünkü adalet sıfatıyla kendi lehimize ve kendi aleyhimize olabilecek yönüyle tanışmak, Allah’ı (c.c.) tanımaya çalışmanın kaçınılmaz tarafları. İnsan hiç olmazsa kendine acıyacak kadar kendine değer vermeli. Bazen bu nedenle, çilelerle yerlerde sürünmek de iyi gelir insanoğluna. Yeter ki çekilen çilelerden güçlenerek çıkalım. Artık dünyadaki hiçbir şey, gerçek manada ağız tadımızı bozamaz hale gelsin… Bunun da binbir türlü yolu var. Yeter ki başımıza gelenleri dosdoğru okuyabilelim. Acı çeken insanların, çok fazla sapıtma lüksü yok… Çünkü insan ancak böyle fark ediyor, dünyaya bir pamuk ipliğiyle bağlı olduğumuzu…
Dünya sevilecek çünkü sevmenin ötesinde bir dünya bağımlılığıyla sınavdayız. Kadın-erkek, çocuk sevilecek, çünkü her biri diğeriyle imtihanda. Üstelik sevgi ve ilginin sınırlarıyla imtihanda. Az sevmek bir sınav, çok sevmek ayrı bir sınav… Senin bir yere kabul edildiğinin delili, ya sana şu işi yap derler veya o işi kucağında bulursun. Ondan sonra yaptığın tembelliklerini “iradem yoktu” diyerek örtemezsin. Ama her hâlükârda o işi sana veren biri vardır. Bu çerçeve artık bütün duygularımızı gözden geçirip bir karar verme ânıdır. Kararını verirsin; dünya mı âhiret mi? Öyle ya, sonunda ölüm gelip bizi bulacak; bizi de bulacak… Bazen bir şeyin adını koymak, kendisiyle yüzleşmekten daha kolaydır. Yani bir şeylerle yüzleşmek daima daha zordur. Söz ile özü bir eylemek bazen büyük medeniyetlerin engin tecrübesini içimize taşımaktır. Gerçek manada yetişmiş insa...
Yazının tamamını dergimizden okuyabilirsiniz.
.jpg)
